Eerst helft, tweede helft, derde helft. Op het veld of in de Habits, wie LSVV ’70 zegt, zegt Mariska van der Veen. Twee jaar lang dartelde de Zeeuwse solist tussen vormcrises en prioriteitenstress in een statistisch niemandsland. Dit jaar legt ze de critici met ongenadig fijne souplesse het zwijgen op. En altijd getrouw in het rood. Voetbaltenue én schoenen. En die ene trui met die zwarte en witte streep op de schouders natuurlijk.
Gisteren bewees het voetballende vrouwelijk equivalent van Paskal Jakobsen haar virtuositeit andermaal. FC Oegstgeest werd liefdevol natgegooid en afgedroogd en kon het zichzelf niet aanrekenen. Met 6-0, door onder meer twee goals van Van der Veen. Maar het hoogtepunt? In de 36e minuut neemt de Zeeuwse een bal aan in de loop door ‘m na een achteloze schijnbeweging achter het standbeen langs mee te nemen. Twee Oegstgeester grieten botsen op elkaar en bijten verstrengeld in elkaar letterlijk in de Leidse modder. Het publiek veert op van de banken. Een supporter op de tweede ring heft Zoutelande aan.
“In het midden van alles is er ruimte genoeg” (Van der Veen na SVC thuis)
Niet af te stoppen lijkt ze de laatste weken. In de laatste twaalf wedstrijden joeg ze er voor de studenten maar liefst twaalf tegen de touwen. “Eén op één, ja,” beaamt oud-teamgenoot Muriël van FC Dauwendaele. “Dat deed ze bij ons vroeger niet anders.” Sinds het vertrek van de markante speelmaakster presteert het geel-blauw nog aardig, maar het attractieve is er wel vanaf volgens Muriël. “We spelen nu voor punten. Met Mariska speelde je voor het publiek, ritme, samba, dansen aan zee, dat soort dingen.” Ze staart in de verte. “Wie verwacht er ook dat alles blijft zoals het is?”
“Maar men weet het niet. En zwijgt van wat men hoort en ziet.” Kirsten (ARC) vertelt hoe de sfeer in haar team verdween na het treffen met Van der Veen in september.
Gedesillusioneerd achtergebleven tegenspeelsters zijn de meest confronterende getuigen. Naomi (RKAVV) huilde zich twee weken geleden in slaap bij de herinnering van een solo waarbij de flegmatieke spits haar driemaal door de benen speelde. Sindsdien verkeert haar nachtrust in nog drastischer staat dan het doelsaldo van haar ploeg. Melissa (VV Alphia) herinnert zich enkel nog een rode waas en is sinds eind september in therapie. “Ik kon mezelf niet meer in de spiegel aankijken. En steeds als ik het Zeeuwse volkslied hoorde, dook ik ineen. Dat gun je je ergste vijand niet.”
De shirtjes met rugnummer 9 zijn ondertussen niet aan te slepen in de fanshop van de studentenclub. Net als de kaarten voor het Vlissingen-themafeest ‘van hongerige Mossel tot hattrick’ trouwens. Financieel mooi, miljoenen bij bedoening. Maar Marketingmanager Tamminga is radeloos. Sinds de gekte rond Jiddo Doornenbal vorig seizoen zijn dit soort taferelen niet meer voorgekomen. “We moeten mensen teleurstellen. Het gaat gewoon harder dan ik hebben kan.”