De deceptie was groot voor de dames van Cnossen – na een 2-0 voorsprong kreeg de ploeg van Captain Frasa gisteren in de 95e minuut de 2-3 om de oren. De Leidse wit-rode Morsclub bekroonde daarmee een comeback van formaat, maar gaf na afloop genereus toe dat het kwartje ook de andere kant op had kunnen vallen. Cnossen weent, maar het wedstrijdbeeld geeft Dames 2 na een matige eerste seizoenshelft nu wel reden tot zelfvertrouwen.
De kracht van de thuisploeg leek vooral te schuilen in enkele positiewisselingen en creatieve uitspattingen van speelsters. Met name Oudendijk genoot zichtbaar van de ruimte op – in de woorden van Cnossen – rechtsboetoe en schudde achteloos de meest waanzinnige tricka’s uit de mouw. Voorstopper Tankink speelde als een ouderwetse libero box-to-box en creëerde daarmee 90 minuten lang meer dreiging dan ooit tevoren in haar verder defensieve carrière. Geruchten zingen rond dat ze na gisteren plotseling een carrière hogerop het veld beoogt (“Ik verveelde me”). En zelfs Van Vliet begon in het tweede bedrijf teamgenoten met de hak te bedienen. Dan is er toch iets gaande.
Maar de echte revelatie was toch Weers, die even onsterfelijk als altijd over de woelige baren van uit onmacht uitgedeelde tikken zweefde en haar ploeg met twee solo’s hoogstpersoonlijk in het zadel tilde. Weliswaar eindigde die eerste solo in een strafschop die ze vervolgens zelf tegen de touwen joeg – defensief hadden de bezoekers geen passend antwoord op de behendige solo’s van de in de spits geposteerde Weers.
Was er defensief nauwelijks een antwoord, offensief was dat er wel. Met name spits Lana van der Plas bracht Door Combinatie Sterk terug in het gareel. En toen na niet benutte kansen van Oudendijk en Tankink en een waanzinnige onbekroonde solo van Capitana Frasa nog steeds een 2-2 op het scorebord prijkte, was het in het ultieme slot van de wedstrijd uitgerekend Isi Lelieveldt – ooit in het transferrumoer in verband gebracht met een vertrek naar het Wim Mugge Sportpark – die met een demonstratie van uitzonderlijke klasse een laatste voorzet over 50 meter diagonaal precies in de voeten van een teamgenoot slingerde. 2-3, en direct daaropvolgend het eindsignaal van arbiter De Jong.
De teleurstelling is begrijpelijk, maar Dames 2 mag zich op de borst kloppen – deze zonnige zaterdag biedt reden voor vertrouwen. Volgende week wacht (weer eens) een bezoek aan De Zilk.