Op een onstuimige, stormachtige zaterdag 9 maart ontving Het Zevende van LSVV Rijnsburgse Boys 8 op het Wim Mugge sportpark. Het grote broertje van het sportieve Rijnsburgse Boys 10, in dezelfde poule ingedeeld, had in de eerste seizoenshelft voor de meest traumatische voetbalervaring van menig speler van LSVV gezorgd; met de Rijnsburgse linksback als scheidsrechter waren grenzen opgezocht, overtreden en volledig in het niets laten verdwijnen wat betreft agressie, gestrekte benen en kaartenbeleid. De mixed martial arts die de uit de klei getrokken RijnsBurgers naadloos met het voetbal combineerden bleken echter door scheidsrechter Groenendijk (bekend van de periodekampioen) aan banden gelegd op een haast rationele wijze; een ingewikkeld fenomeen waar de Rijnsburgse boys het maar moeilijk mee hadden.
LSVV voetbalde goed op het overwegend moerassige veld drie, en scoorde al vroeg tweemaal. De verwachte rode kaart voor Rijnsburg werd pas laat getrokken (na 20 minuten) wegens natrappen, gevolgd door een gele kaart, wegens tweemaal gestrekt been, vlak voor rust. De wedstrijd was gespeeld, maar tegen protest van de bezoekers in werd toch besloten ook de tweede helft te spelen.
In vlagen leek het tweede bedrijf sterk op het vorige seizoen, een klasse lager gespeeld: spits Van Berkel senior die kansen mist, Vonk die uit het niets met het chocoladebeen de linkerkruising opzoekt, en Cnossen die van elke bal (tegen de wind in) een assist wil maken.
Bezeten van de geest van die achtste klasse verzorgde keeper De Vreeze hoogstpersoonlijk voor het sterven van zijn heilige nul; een zwakke Rijnsburgse voorzet viel als een slapgedronken tentsjaars bij de spiegelwand uit de handschoenen en rolde tergend langzaam het eigen doel in.
Hennen gooide met een belachelijk buitenspeldoelpunt de wedstrijd in het slot en bepaalde de eindstand op 7-1. Een goede revanche voor het nipte uitverlies, met hetzelfde gevoel: blij dat je zonder open crurisfractuur het veld bent afgestapt. Bloed aan de palen!